روغن کاری چیست؟

روغن کاری چیست؟ روغن کاری یا روان کننده ماده ای است که برای کنترل (بیشتر برای کاهش) اصطکاک و سایش سطوح در تماس اجسام در حرکت نسبی استفاده می شود. بسته به ماهیت آن، روان کننده ها همچنین برای از بین بردن گرما و ضایعات سایش ، تامین مواد افزودنی در تماس، انتقال قدرت، محافظت، آب بندی استفاده می شوند. یک روان کننده می تواند به صورت مایع (روغن، آب و غیره)، جامد (گرافیت، گرافن، دی سولفید مولیبدن )، گاز (هوا) یا حتی نیمه جامد (گریس) باشد. روان کننده های مایع را می توان بر اساس روغن پایه به روغن های مصنوعی/نیمه مصنوعی، معدنی یا قابل قبول برای محیط زیست (زیست تخریب پذیر) طبقه بندی کرد. اکثر روان کننده ها حاوی مواد افزودنی (5-30٪) برای بهبود عملکرد خود هستند.

برنامه تعیین می کند که کدام روغن، که معمولا به عنوان روغن پایه نامیده می شود، باید استفاده شود. در شرایط سخت، معمولاً از روغن های مصنوعی استفاده می شود. در مواردی که محیط زیست نگران کننده است، باید از روان کننده های قابل قبول برای محیط زیست استفاده شود.

تکامل روان کننده ها

تاریخچه روان کننده ها از هزاران سال پیش آغاز شد، در اوایل سال 2400 قبل از میلاد (و احتمالاً قبل از آن) یک مجسمه مصری به قبر Tehuti-Hetep، El-Bersheh با کمک روان کننده مایع (روغن / آب) منتقل شد تا اصطکاک بین سورتمه و زمین/شن را کاهش دهد. تا سال 1400 قبل از میلاد مصریان از چربی حیوانی برای روانکاری محورهای ارابه استفاده می کردند. با این حال، درک نظری جامد از عمل روانکاری تنها با توسعه قوانین جریان ویسکوز که توسط سر آیزاک نیوتن در سال 1687 کشف شد امکان پذیر شد. پروفسور آزبورن رینولدز بر اساس قوانین جریان ویسکوز معادله کلاسیک روانکاری لایه نازک را توسعه داد . این معادله اساس تئوری کلاسیک روانکاری هیدرودینامیکی است و پرکاربردترین نظریه روانکاری است.

در اوایل قرن بیستم، فقط روغن‌های معدنی، روغن‌ها یا چربی‌های گیاهی و گریس‌ها بیشتر به عنوان روان‌کننده در نظر گرفته می‌شدند. با این حال اخیرا روان کننده های جامد، روغن های مصنوعی، روان کننده های مبتنی بر آب و گاز نیز در مفهوم روان کننده گنجانده شده اند. گسترش مفهوم با درک بیشتر عملکرد روان کننده و محدودیت های آن همراه شده است.

مکانیزم های روغن کاری چیست؟

تمام سطوح در طبیعت، حداقل از نظر میکروسکوپی (یا حتی در سطح اتمی) ناهموار هستند. هنگامی که دو سطح ناهموار روی هم می لغزند (یا غلت می خورند)، ناهمواری های سطوح به هم نزدیک می شوند و در هم قفل می شوند، می چسبند و اصطکاک ایجاد می کنند. هدف هر رویکرد روانکاری جداسازی سطوح مالش توسط یک لایه روان کننده است که از تماس مستقیم بدنه ها جلوگیری می کند (یا حداقل به حداقل می رساند) همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. با انتخاب روانکار مناسب می توان اصطکاک و سایش مواد را کنترل کرد.

انواع روان کننده ها

روان کننده ها را می توان بر اساس حالت آنها به گروه های زیر طبقه بندی کرد:

• روان کننده های مایع: کلیه روان کننده های مایع از جمله روغن های معدنی، طبیعی، مصنوعی، امولسیون ها و غیره.
• روان کننده های جامد: کلیه روان کننده ها به صورت جامد شامل پودرها، پوشش ها و کامپوزیت ها (گرافیت، دی سولفید مولیبدن و غیره )
• روان کننده های گازی: معمولاً هوای آن است، اما می تواند هر گاز دیگری باشد.
• روان کننده های نیمه جامد: گریس ها معمولاً از یک صابون امولسیون شده با روغن معدنی یا گیاهی تشکیل می شوند.

روان کننده ها را می توان بر اساس عملکرد اصلی آنها نیز طبقه بندی کرد:

• افزودنی های ضد سایش (AW): با رشد لایه محافظ روی سطوح (دی آلکیل دی تیوفسفات روی) سایش را کاهش می دهد.
• افزودنی های فشار شدید (EP): با تشکیل پوشش روی سطوح (گرافیت، دی سولفید مولیبدن) از انسداد اجزا محافظت می کند.
• اصلاح کننده های اصطکاک: برای کنترل اصطکاک استفاده می شود که معمولاً از ذرات جامد (گرافیت، دی سولفید مولیبدن، دی سولفید تنگستن و غیره) ساخته می شود.
• بازدارنده های خوردگی: با ایجاد یک لایه مقاوم در برابر خوردگی از سطوح در برابر حمله مواد فعال شیمیایی مانند اکسیژن محافظت می کند.
• بهبود دهنده های شاخص ویسکوزیته: برای جلوگیری یا به حداقل رساندن کاهش شاخص ویسکوزیته روان کننده ها در دماهای بالاتر استفاده می شود.

روان کننده های روغن نیز اغلب به روغن های معدنی (نفت خام) و مصنوعی (ساخت یا تغییر یافته، با ساختار مشخص) طبقه بندی می شوند.

روان کننده های مایع

روغن روانکاری مایع چیست ؟ روان کننده های مایع را می توان به گروه های زیر تقسیم کرد:

• روغن های پایه هیدروکربنی
• روغن ها و چربی های طبیعی
• روغن های مصنوعی غیر هیدروکربنی
• روان کننده حاوی آب

خواص روان کننده های مایع

چندین ویژگی کلیدی وجود دارد که عملکرد روغن کاری چیست را تعیین می کند. از دیدگاه تئوری روانکاری، ویسکوزیته و چگالی یک روانکار مهمترین پارامترها هستند.

ویسکوزیته عاملی است که ضخامت یک فیلم روان کننده را تعیین می کند، که سطوح را از هم جدا می کند (ویسکوزیته بالاتر، لایه ضخیم تر است). بر اساس ضخامت لایه و زبری های ترکیبی سطوح، رژیم روغن کاری معمولاً تعیین می شود و در نتیجه سطح اصطکاک تعیین می شود. همچنین باید توجه داشت که ویسکوزیته مشخصه اصطکاک داخلی روانکار است و بنابراین، اگر ویسکوزیته بیش از حد بالا باشد، اصطکاک روان کننده به خودی خود زیاد می شود و بنابراین سود استفاده از روانکار می تواند اندک باشد.

چگالی روان کننده همچنین بر ضخامت لایه روان کننده تأثیر می گذارد و بنابراین بر رژیم روانکاری تأثیر می گذارد، حتی اگر تأثیر کمتری داشته باشد.

اگر علاقه مند به دستیابی به حداکثر بهره وری در عملیات صنعتی و تولیدی خود و کسب اطلاعات بیشتر در مورد طیف وسیعی از روغن های صنعتی سانا شیمی البرز هستید و یا جهت دریافت قیمت روغن صنعتی توصیه می کنیم با کارشناسان ما در ارتباط باشید.